Wyprodukowana w ZSRR maszyna typu linotyp, model N-14, służąca do odlewania składanego tekstu w postaci metalowych linii (wierszy). Maszyna napędzana jest silnikiem elektrycznym. Stop metalu do odlewania linii roztapiany jest za pomoca grzałek elektycznych w kotle umieszczonym po lewej stronie, w środkowej częsci maszyny. Z przodu po prawej stronie maszyny znajduje się stanowisko do wprowadzania tekstu za pomocą klawiatury. Posiada ona trzy grupy klawiszy, od lewej – czarnych dla małych liter, niebieskich dla cyfr, znaków interpuncyjnych i liter akcentowanych oraz kolejnej części czarnej – dla dużych liter. Naciśnięcie dowolnego klawisza zwalnia z umieszczonego w górnej części maszyny magazynu matrycę wybranego znaku pisarskiego, która spada swobonie, napędzana siłą grawitacji do specjalnej skrzyneczki (wierszownika), umieszczonej po środku maszyny na wysokości wzroku osoby obsługującej, w taki sposób, żeby można było sprawdzić poprawność składanego tekstu. W wierszowniku stopniowo zbierane są kolejne matryce, aż do jego całkowitego wypełnienia. Do składania odstępów międzywyrazowych stosowane są kliny, które mogą w zależności od potrzeb wypełnić w linii więcej lub mniej miejsca, co pozwala na dokładne wyjustowanie składu. Po wypełnieniu wierszownika matrycami i klinami jego zawartość jest przenoszona do otworu wtryskowego w okolice kotła z roztopionym metalem i ustawiona na wysokości szczeliny wtryskowej. Wtrysk metalu z kotła do powstałej z matryc formy, odbywa się dzięki tłokowi połącznonemu z silną sprężyną. Zarówno szerokość składu (6 – 28 cicero, jak i grubość wiersza, czyli stopień pisma (6 – 12 punktów) przestawia się za pomocą wymiennych wkładek umieszczanych na kole odlewniczym bezpośrednio przy otworze wtryskowym. Maszyna ta jest kopią maszyny produkowanej przez firmę Mergenthaler Linotype w Baltimore i Berlinie.