Szeroka, niewysoka szuflada będąca częścią mebla zecerskiego (tzw. regału) stanowiącego wyposażenie zecerni, a służąca do przechowywania czcionek pisma, znaków i innego materiału zecerskiego w taki sposób, żeby umożliwić dostęp i ułatwić korzystanie z nich w czasie wykonywania składu zecerskiego. Jest wypełniona wkładami z tworzywa sztucznego, które tworzą przegródki (tzw. króbki) do rozkładania czcionek z poszczególnymi znakami. W części przedniej, środkowej, do której dostęp jest najłatwiejszy, znajdują się zazwyczaj króbki na czcionki ze znakami najczęściej używanymi, i są one też największe ze względu na duże zapotrzebowanie ilościowe na te czcionki. Rozkład kaszty, czyli wielkość króbek i ich rozmieszczenie w szufladzie oraz przeznaczenie na poszczególne znaki może się różnić pomiędzy krajami, regionami, drukarniami lub nawet ich częściami, dlatego z biegiem czasu starano się go ujednolicać wprowadzając konwencje i normy. W Polsce po drugiej wojnie światowej obowiązywały dwie normy określające wielkość i rozkład kaszty – wprowadzone w 1965 i w 1975 roku. Zdjęcia przedstawiają kasztę według normy z 1975 roku (BN-75/7481-03); kartka papieru leżąca obok kaszty ma nadrukowany schemat tego rozkładu.